در خانواده، یک زن و مرد، با تفوت های ساختاری و مهم، در کنار یکدیگر قرار میگیرند که باعث شیرینی ها و تلخی هایی میشود. شما اگر این مسئله را پیش بینی نکرده باشید، نه استعداد برخورداری از شیرینی هایش را خواهید داشت و نه ظرفیت تحمل و برخورد مناسب با تلخی هایش را پیدا میکنید.
ما نمی توانیم کاری کنیم که دیگر در دنیا رنج نبریم، اما می توانیم رنج خود را کمتر کنیم. برای اینکه رنج خود را کاهش دهیم
اولا باید معصیت نکنیم،
ثانیا باید ظرفیت خود را بالا ببریم و اهل صبر باشیم.
آغاز صبر و ظرفیت این است که بدانیم دنیا محل رنج است و نمی شود رنج را از زندگی دنیا حذف کرد .
حاج آقا پناهیان
استادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد میزنیم؟ چرا
مردم هنگامى که خشمگین هستند صدایشان را بلند میکنند و سر هم داد میکشند؟
شاگردان فکرى کردند و یکى از آنها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردی مان را از
دست میدهیم.
استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست میدهیم درست است امّا چرا با وجودى که
طرف مقابل کنارمان قرار دارد داد میزنیم؟ آیا نمیتوان با صداى ملایم صحبت کرد؟
چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد میزنیم؟
شاگردان هر کدام جوابهایى دادند امّا پاسخهاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.
سرانجام او چنین توضیح داد: