نزدیکی مسیر سلوک و واکنش ما!

نکته این است که مسیر حرکت و سلوک انسان، مساله ی کتابی نیست که مستحب و واجبی در آن آمده باشد تا من به آن کتاب مراجعه کنم و  واجبات و مستحبات را در آن بینم.

نه، راه از این هم نزدیک تر است

که مستمراً و در هر برخوردی چکشِ تذکر را بر فرق من می زنند و به من تذکر می دهند که این جا بنشینم، این لباس را بدهم، این کلام را بگویم، این را تحمل کنم، ولی من در برابر  این تِذکارهای مستمر، به غفلت متوسل می شوم؛ به غفلتی که خود طالبش هستم؛ چون در غفلت، فُسحه و وسعت بیش تری است و راحت تر هستم.

منبع: کتاب اخبات، علی صفایی حائری